Πόσες εναλλακτικές πραγματικότητες μπορούν να υπάρξουν με το ταξίδι στο χρόνο; Πόσο θεματικό μπορεί να είναι ένα abstract επιτραπέζιο παιχνίδι; Πώς γίνεται ένα καθαρό game στρατηγικής, που θυμίζει σκάκι, να βασίζεται στην αφήγηση και να εξελίσσεται δυναμικά από κεφάλαιο σε κεφάλαιο; Αυτές τις ερωτήσεις, ήρθε να μας απαντήσει το That time you killed me, ένα παιχνίδι που έχει κερδίσει με το «καλημέρα» μια περίοπτη θέση στις συλλογές μας και που έχει τραβήξει τα βλέμματα με τους καλοδεμένους μηχανισμούς του και το «φρέσκο» gameplay του.


“Αυτή τη φορά δεν μου γλιτώνεις”

Το παιχνίδι ξεχωρίζει ήδη από την αρχή. Το θέμα του και μόνο είναι αυτό που σου τραβάει από την αρχή τα βλέμματα, καθώς είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί. Δύο παίκτες. Δύο άσπονδοι εχθροί. Ο ένας είναι ο εφευρέτης του ταξιδιού στο χρόνο. Ο άλλος είναι αυτός που του έχει κλέψει... την πατέντα και φυσικά όλη τη δόξα. Οι δύο αντίπαλοι προσπαθούν να βρουν τις διαφορετικές εκδοχές του εχθρού τους μέσα στις διαφορετικές χρονικές εκδοχές και να τον εξαλείψουν για πάντα. Σκοτώνοντας τον παρελθοντικό αντίπαλό σου, τον διαγράφεις από την ιστορία. Πλέον, όλη η δόξα είναι δική σου. Αρκεί όμως αυτό; Ο εχθρός σου έχει ρίξει πολλά αντίγραφα του εαυτού του στο χρονοδιάγραμμα και ίσως χρειαστεί να κάνεις το έγκλημα περισσότερες από μία φορές. Όλα αυτά φυσικά, κινδυνεύοντας πάντα να σε πιάσουν ή ακόμα και να διαγραφείς εσύ.


Ένα θεματικό σκάκι ξεδιπλώνεται....

Για να αποτυπωθούν όλα τα παραπάνω σε μία παρτίδα, ο δημιουργός του παιχνιδιού Peter C. Hayward εμπνεύστηκε από το 3D chess (κάποιος έχει λίωσει το Star Trek ή είναι ιδέα μας;) αντικαθιστώντας τις δύο κλασικές διαστάσεις με τρία διαφορετικά ταμπλό, στα οποία οι παίκτες παίζουν ταυτόχρονα. Και εξηγούμε. Τα τρία ταμπλό εκπροσωπούν τις τρεις χρονικές «διαστάσεις»: παρελθόν, παρόν και μέλλον. Σε κάθε γύρο οι παίκτες θα επιλέξουν να κάνουν δύο κινήσεις με το πιόνι τους. Οι ενέργειες είναι μετακίνηση ή ταξίδι στο χρόνο, πηγαίνοντας στο επόμενο ταμπλό, αφήνοντας ένα αντίγραφο τους εαυτού σου, στην τρέχουσα τοποθεσία. Σίγουρα, ταξίδεψες στο παρελθόν, αλλά αν μείνεις αρκετά, θα επιστρέψεις αμέσως εκεί που ξεκίνησες, οπότε τώρα είσαι κι εσύ εκεί! Αν δεν έχεις μπερδευτεί ακόμα, βέβαια, να θυμάσαι ότι στόχος σου είναι να σκοτώσεις ένα αντίγραφο του αντιπάλου σου, απλά σπρώχνοντάς το στον τοίχο του ταμπλό. Ο αριθμός αντιγράφων είναι περιορισμένος και οι δολοφονημένες εκδοχές του εαυτού σας δεν επιστρέφουν στο παιχνίδι. Όποιος ξεμείνει από αντίγραφα δεν μπορεί πλέον να ταξιδέψει στο παρελθόν, καθώς δεν μπορεί να αφήσει ένα αντίγραφο πίσω.


...και λέει μια ιστορία!

Κάθε δολοφονία εισάγει νέα σενάρια και ενεργοποιεί νέους κανόνες. Και εκεί είναι που βασίζεται η αφήγηση του παιχνιδιού. Η ιστορία ξεδιπλώνεται σε τέσσερα κεφάλαια, που κάθε φορά παραμετροποιούν τους κανόνες, φυσικά με κλιμακωτή δυσκολία. Ο τρόπος που λειτουργεί η αφήγηση είναι εντυπωσιακός, ειδικά όταν μιλάμε για ένα chess-like παιχνίδι, δηλαδή μια κατηγορία που δύσκολα βγάζει θέμα. Εννοείται πως δεν θα προχωρήσουμε σε spoilers, οπότε για να πειστείτε δεν μένει παρά να το δοκιμάσετε! That time you killed me λοιπόν, αλλά ούτε αυτή τη φορά θα είναι η τελευταία μας συνάντηση....